یادداشت پیش‌رو امروز (16اسفند1400) در روزنامه صمت چاپ شده و پس از آن در برخی رسانه‌های آنلاین و مکتوب کشوری نیز بازنشر شده است:
هرساله از چهاردهم تا بیست و یکم اسفندماه به نام هفته نیکوکاری نامگذاری شده است، چهاردهم اسفند مصادف با تأسیس کمیته امداد امام خمینی (ره) روز احسان و نیکوکاری نامیده شده است.
ظاهر موضوع برگزاری هفته نیکوکاری به منظور جذب کمک‌ها و هدایای مردم به خانواده‌های محروم و نیازمند است که جمع‌آوری و توزیع آن توسط کمیته‌امداد صورت می گیرد و در آستانه عید نوروز و بهار، مردم مهربان و نیکوکار کشور ما در همایشی عظیم که تبلور نوعدوستی، نیکوکاری و مهرورزی آنان است، دست‌های پر محبت و عاطفه خویش را بر سر خانواده‌های نیازمند می‌کشند.
اما باطن موضوع روز احسان و نیکوکاری، حرکت وهمایشی ملی، جهت زدودن چهره ناپسند فقر و درماندگی و کمک به افراد نیازمند و اقشارآسیب پذیر جامعه است. که نماد آن در جشن نیکوکاری، خودش را به نمایش می‌گذارد.اما تجلی عشق و عاطفه مردم فهیم ایران در این جشن، هرسال ستودنی است. عزیزی در دنیای مجازی نوشته است که : این روزها، چه اشک‌هایی که از سر نداری و رنج، بر زمین آرزو ریخته می‌شود و چه دل‌های نازکی که از سر اضطرار و ناراحتی شکسته می‌گردد! دست‌های بی‌نیرو، چشم‌های پراشک، قلب های آزرده، پاهای ناتوان، سینه‌های خسته، دل‌های مضطرب، اتاق‌های سرد، محله‌های تاریک، شهرهای بی‌روح، غروب‌های غمگین؛ همه و همه در آرزوی یک تکان فکر و اندیشه و به امید یک حرکت خداجویانه و مهرورزانه از سوی نیکوکاران، در همه زمان ها، به ویژه روز احسان و نیکوکاری است.
جشن نیکوکاری صرف‌نظر از هدایایی که طی آن جمع‌آوری می‌شود به لحاظ معنوی، اجتماعی و فرهنگی دارای کارکردهای ویژه‌ای است که از جمله آنها می‌توان به گسترش و تقویت هرچه بیشتر فرهنگ احسان و انفاق، کمک به همنوع و انسجام‌اجتماعی اشاره کرد.
انسان برای زندگی بهتر خود نیازمند دیگران است و همین نیاز او را به مشارکت با دیگران تشویق می‌کند؛ دیگرانی که در اسلام از آنها با عنوان برادران دینی یاد شده است. البته برادر دینی، امری لفظی و تشریفاتی نیست، بلکه آثاری دارد که از جمله آن تعاون و عهده‌داری امور همدیگر است. هر توانمندی می‌تواند با به عهده گرفتن امری از امور جامعه و کمک به نیازمندان، در اداره و تأمین اجتماع سهیم باشد.
روز و هفته احسان و نیکوکاری، فرصتی مناسب برای آراسته‌شدن به صفات والای اخلاقی و انسانی و دینی است.
بی‌گمان احسان و نیکوکاری مخصوص افرادی است که کمال را از خداوند می‌طلبند و از نعمت‌های به دست آمده و خدادادی خود در راه‌خدا انفاق می‌کنند و از هر قدرتی که خداوند به ایشان داده، در راستای شرایط بهتر جامعه پیرامون خود تلاش می‌کنند و کمک و تعاون را به عنوان اصول اصلی نیکوکاری همراه با بخشندگی پی می‌گیرند.
در تفکر انسانی و دینی در همه مذاهب، ریشه و منشأ نیکوکاری را باید در ایمان به خداوند و روز رستاخیز دانست. پاداش و کیفر آنچه که امروز انجام می‌دهی در آخرت است و انسانی که به احسان و نیکوکاری معتقد است به عنوان بنده خاص الهی در خدمت به دیگران می‌کوشد و به قیامت دل می‌بندد.
در آیات بسیاری از قرآن، انسان، به عنوان عامل اصلی نیکوکاری و احسان شمرده شده است و انسان مؤمن به عنوان وظیفه دینی و اخلاقی خود باید به دیگر همنوعان خود فکر کند و در صورت توانمندی، نیازهای مستمندان را برطرف نماید تا دیگران نیز بتوانند در مسیرتکامل قرارگیرند و به سعادت دست یابند.
خیلی‌ها روز احسان و نیکوکاری را آغازغزل انسان‌دوستی و نوعدوستی می دانند و احسان و نیکی در حق دیگران را به معنای گذشت از منافع مادی برای رسیدن به خیر و منفعت اخروی فرض می کنند.
خداوند در قرآن‌کریم، در مورداحسان و نیکوکاری به وضوح فرموده‌اند:
خدا پاداش این جهان و پاداش نیکوی سرای آخرت را به آنان ارزانی خواهد داشت و خداوند نیکوکاران را دوست دارد.
امام صادق علیه‌السلام درباره احسان و نیکوکاری می‌فرماید: اگر از منزلت مؤمن در پیشگاه خدا آگاه باشید، در برآوردن حاجت او کوتاهی نخواهید کرد.
نیکوکاری و احسان مختص جامعه‌اسلامی و کشورما نیست، در بسیاری از کشورها و مذاهب مختلف، موضوع احسان مطرح است، در آمریکا احسان و بخشش، تاریخی دیرینه دارد و به صورت یک فرهنگ عامیانه مرسوم گشته است. بسیاری از دانشگاه‌های کنونی آمریکا یا توسط وقف‌های اراضی و مالی احداث شده‌اند و یا توسط هدایای افراد خیّر به فعالیت‌های علمی خود ادامه می‌دهند، (به غیر از موارد فراوان موسسات آموزش عالی همانند تاسیس دانشگاه هاروارد) می‌توان به تاسیس ۱۰۵ کتابخانه عمومی توسط اندروکارنگی اشاره کرد. بسیاری از پارک‌های ملی آمریکا نیز (همانند پارک ملی گراند تیتون) توسط ثروتمندان و برای حفظ طبیعت و عموم خریداری شده و برای مردم وقف شده است.
حضرت علی‌علیه‌السلام درباره بخشش و نیکوکاری می‌فرمایند: بخشش بیش از خویشاوندی محبت می‌آورد، آنکه پاداش‌الهی را باور دارد، در بخشش سخاوتمند است. کسی که حاجت برادر مؤمن‌اش را برآورد، مانند کسی است که همه عمرش را به عبادت گذارنده است. در دنیا جز برای دو کس خیر نیست؛ یکی گناهکاری که با توبه جبران کند و دیگر نیکوکاری که در کارهای نیکو شتاب ورزد. هفته احسان و نیکوکاری را گرامی بداریم و از هرطریق که می توانیم با هدیه‌ای هرچند کوچک، به نیازمندان کمک نماییم.
https://www.smtnews.ir/direct/15139
https://www.namehnews.com/fa/tiny/news-647039
https://www.fardanews.com/fa/tiny/news-1133985
https://www.55online.news/fa/tiny/news-246199
https://www.mahsho.com/fa/tiny/news-57504
https://www.mosalasonline.com/fa/tiny/news-113479